कधी वाटलंच नव्हतं..

जीवनातून तू.. एवढं सहज दूर जाशील..

अनोळखी नजरेनं अशा.. माझ्याकडे पाहशील..

पाहून नंतर.. हळूच मनाशी हसशील..

असं.. कधी वाटलंच नव्हतं..

...मनाच्या बागेत, भावनेचं रोपटं..

एवढ्या खोलवर जाईल..

मुळापासून उखडलं तरी..

थोडी आठवण शिल्लक राहील..

ती आठवण सुद्धा वेदनाच देईल..

असं.. कधी वाटलंच नव्हतं..

तुझी निरागसता संपून..

निष्ठुरता डोळ्यांत उरेल..

माझ्या डोळ्यांत मात्र..

काकुळतीने.. पाणी तरेल..

भयाण हे स्वप्न, कधी वास्तवातही उतरेल..

असं.. कधी वाटलंच नव्हतं..

ठसठसणारी वेदना..

तुझीच आठवण करुन देईल..

वेडं.. मनाचं पाखरु..

पुन्हा तुलाच शोधत राहील..

अवघड प्रयत्नानं त्याचा मात्र जीव जाईल..

असं.. कधी वाटलंच नव्हतं..

मी सुद्धा.. अडखळत..

पुन्हा उभा राहीन..

तुझ्या पलीकडे असणाऱ्या..

अंतिम ध्येयाला पाहीन..

आयुष्य पुढचे, त्याच्या चरणांवर वाहीन..

असं.. कधी वाटलंच नव्हतं..

आयुष्याच्या पानांवर पुढे..

प्रेमाचं पर्व अधुरंच राहील..

तुझ्या उल्लेखाशिवाय माझं जीवनसुद्धा..

अपुरंच जाईल..

मरताना सुद्धा ओठांवर तुझंच नाव घेत जाईन..

असं.. कधी वाटलंच नव्हतं..

आठवणी आयुष्य बनून जातात...

आजही भावना आहेत जपलेल्या 
पण आता काही लिहू वाटत नाही
तुझ्या विरहात सुगंधी पानांना
आसवांच्या शाईने भिजवू वाटत नाही

तुझ्याच कणा-कणांनी रचलेल 
सगळ अस्तित्व माझं पण....
पण आता त्यात स्वताला शोधण्याचा 
वेड्या मनाचा अटहास नाही
भेटीची अधीर आता ती ओढ नाही
झुरणारा विरक्त तो श्वासही नाही

सरली सर्व युगे......
जी भरली होती तुझ्या स्पर्शाने

तरीही तू अजून तिथेच राहतेस 
खोल कुठेतरी मनाच्या तळाशी 
मंद मंद श्वासामध्ये बहरत जातेस
पावसाच्या सरीसवे चिंब भिजवतेस 

कोणी म्हणत वेडेपणा याला
कोणी म्हणे मनाचा खेळ आहे
पण केल्याशिवाय कस कळेल कोणाला
प्रेम स्वताच्या अस्तित्वच्या पलीकडे आहे

कारण,
काही क्षण जगलेले स्पर्श हळवे शेवटपर्यंत सोबत राहतात
आणि कधी-कधी काही आठवणी आयुष्य बनून जातात.....