आठवणींचा पाउस होता.

कोण्या एका संध्याकाळी
नकळत तुझी आठवण आली
कैद करुनी ठेवलेल्या अश्रूंना
आज वाट मोकळी झाली...

अश्रूंना त्या सावरणे
आज मजसी कठीण झाले
टिपत होतो ओघळणाऱ्या अश्रूंना
अश्रूंतही तुझेच हास्य दिसले...

आठवणींत दडलेला प्रत्येक क्षण
अश्रूंत मी आज पाहत होतो
ना जाहले मलाही कधी
आसवां सोबत मी जगत होतो...

प्रेमाचा तो भावूक रंग
आजही जपून ठेवला होता
हाथात आहे हाथ तुझा
भास मजसी होत होता...

नात्यांच्या बंधनात साधलेला
दोर प्रीतीचा आज तुटला होता
सामोरी होता दिसत किनारा
तरीही सागरात आज हरवला होता...

डुबली होती नौका प्रेमाच्या सागरात
खोट्या आशेवर अजूनही जगत होता
होता दाटला अंधार काळ्या नभांचा
नयनात आठवणींचा पाउस होता...आठवणींचा पाउस होता...

मुका मीच झालो, स्मरले न काही
विसरूनी जा तू, तुझा दोष नाही

माझा मीच कसा भांबावुन गेलो
ना कळाले मला ,तुझा दोष नाही

मानले ना तेव्हा डोळ्यांचे इशारे
वेड हे माझेच तुझा दोष नाही

प्रतिबिंबही न उमटले तुझ्या प्रीतीचे
आरसाच फुटका , तुझा दोष नाही

सुटले ना भान ,ना ढळलो जराही
विसरलीस तू , तुझा दोष नाही 

मुका मीच झालो, स्मरले न काही
विसरूनी जा तू, तुझा दोष नाही

माझा मीच कसा भांबावुन गेलो
ना कळाले मला ,तुझा दोष नाही

मानले ना तेव्हा डोळ्यांचे इशारे
वेड हे माझेच तुझा दोष नाही

प्रतिबिंबही न उमटले तुझ्या प्रीतीचे
आरसाच फुटका , तुझा दोष नाही

सुटले ना भान ,ना ढळलो जराही
विसरलीस तू , तुझा दोष नाही