मुंग्यांच मुंग्या सगळीकडे झाल्या
नजर उचलून समोर पाहीलं
रस्त्याच्या कडेला
एक प्रेत पडलेलं..
कुण्या मजनूचं..
साचून राहीलेल्या
अव्यक्त कवितांचं..
तरी कितीदा
सांगितलं होतं
नकोस लिहू जीवघेणं
काळजाला घरं पडणारं.
नकोस लिहू इतकं जहरी
क्षणोक्षणी डसणारं..
शेवटी व्हायचं तेच झालं
लेखणीचा स्पर्श झाला
आणि आभाळ फाटलं..
आता या पावसात..
ओलेसे शब्द, डोळ्यांतलं पाणी
आणि छिन्नविढिन्न मन
कसं जळणार............
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा